معماری با الهام از طبیعت یا بیومیمتیک (Biomimetic)
معماری با الهام از طبیعت یا معماری بیومیمتیک: در سال ۱۹۴۱، مهندس برق سوئیسی جورج دی مسترال در حال بازگشت از شکار با سگ خود بود که متوجه شد دانه های گیاهی به بدنه سگ و کت او چسبیده این دانه ها مانند چسبی به بدنه سگ “قلاب” شده بودند او بعد از مطالعه این گیاه، هفت سال بعد، بست قلاب و حلقه را اختراع کرد، که آن را Velcro نامید ولکرو یک شرکت خصوصی است که اتصال دهنده ها و سایر محصولات مشابه تولید می کند. این شرکت با اختراع اولین اتصال دهنده قلاب-حلقه، که تحت نشان تجاری Velcro منتشر می شود به شهرت جهانی رسید.
مفهوم کار جورج دی مسترال در مورد الهام گرفتن از طبیعت، تقلید و تکرار رفتار ارگانیسم های بیولوژیکی است. در واقع زیست تقلید، زیست همانند سازی یا بیومیمتیک (Biomimetics)، تقلید از الگو ها، سامانه ها و عناصر مختلف طبیعت با هدف حل مشکلات پیچیده انسان است. در حقیقت اساس این علم مدل های طبیعی بیولوژیکی است که با مطالعه فیزیولوژی آن ها می توان سامانه های نوین فناورانه را طراحی کرده و ساخت.
ساختار ها و متریال ها با سازگاری مناسب در موجودات زنده در طول زمان از طریق انتخاب طبیعی تکامل یافته اند. امروزه علم بیومیمتیک منجر به ایجاد فناوری های جدید با الهام از راه حل های زیستی در اندازه های کلان و نانو شده است. انسان‌ها برای پاسخ به مشکلات خود به طبیعت نگاه ویژه و گسترده کرده و الهام می گیرند. طبیعت مشکلات مهندسی مانند توانایی های ترمیمی، تحمل و مقاومت در محیط زیست های مختلف، آبگریزی و بهره برداری از انرژی خورشیدی را حل کرده است.
امروزه همه اختراعات بشر را می توان به نوعی بهره گرفته از مدل های زنده و طبیعی دانست. رایانه ها و ربات های دستیار که رفته رفته جای انسان را گرفته اند با توجه به مطالعه بر روی ساختار های زیستی ساخته شده اند. طراحی هواپیما بر اساس ساختار بدن پرندگان، ساخت زیردریایی از روی ساختار دلفین ها یا ساخت رادار ها با توجه به سیستم راداری خفاش ها مثال هایی از علم بیومیمتیک یا بیونیک (Bionic) می باشند.
طبیعت به عنوان الگو
زیست تقلید علمی جدید است که مدل های طبیعت را مطالعه می کند و سپس از این اشکال، فرآیند ها ، سیستم ها و استراتژی ها برای حل مشکلات انسان به طور پایدار تقلید می کند.
طبیعت به عنوان ابزار اندازه گیری
بیومیمتیک از یک استاندارد زیست محیطی برای قضاوت در مورد پایداری نوآوری های ما استفاده می کند. زیرا قطعا پس از میلیارد ها سال تکامل، طبیعت آموخته است که چه چیزی کار می کند و چقدر دوام دارد.
طبیعت به عنوان مربی
زیست تقلید روش جدیدی برای مشاهده و ارزیابی طبیعت و رویکرد علمی چند رشته ای برای طراحی پایدار است که فراتر از استفاده از طبیعت به عنوان الهام بخش زیبایی شناسی است بلکه عمیقا مطالعه و بکارگیری اصول ساختاری است که در محیط ها و گونه های طبیعی یافت می شود.
راه حل های بیولوژیکی نتیجه میلیون ها نمونه اولیه ناموفق هستند
در پرینستون، آدریانسنز نه با جستجوی راه هایی که طبیعت می تواند مسائل مهندسی را حل کند، بلکه از طریق کشف این که کار آمد ترین راه حل ها شبیه اشیاء طبیعی هستند، به بیومیمیک رسید. او می گوید که طبیعت از مواد بسیار کمی استفاده می کند و آن ها را در جای مناسب قرار می دهد.
به عنوان یک مهندس، Adriaenssens در حال کار بر روی سیستم های صفحه نمایش است که از خاصیت ارتجاعی، هندسه و فلزات حرارتی برای باز و بسته شدن در پاسخ به نور خورشید استفاده می کنند – مانند یک گل. Biomimicry بیشتر توسط معماران ارجاع داده می شود تا مهندسان، اما دلیلی وجود دارد که باور کنیم این زمینه دومی دارای اشتراکات بیشتری با عمل است. گرچه زیست شناسی اغلب زیباست، اما مانند معماران نگران انتخاب های زیبایی شناختی نیست.
به اعماق طبیعت نگاه کنید، آنگاه همه چیز را بهتر خواهید فهمید.
آلبرت انیشتین
شباهت های زیادی بین طبیعت و معماری وجود دارد که برخی از آن ها قرن ها مورد مطالعه قرار گرفته اند و برخی دیگر به زمان حال مرتبط می شوند، زیرا ما به دنبال اصلاح رابطه تیره بین ساختمان و محیط طبیعی هستیم. در حالی که رویکرد های مرسوم برای پایداری بر کاهش مصرف انرژی و منابع تمرکز دارد، معماری بیومیمتیک یک پلن را فراهم می کند که در آن تعامل با سیستم های طبیعی به تولید طراحی مثبت تر و احیا کننده تر کمک می کند.
این تکنیک به جای اینکه به عنوان یک روش علمی برای تقلید از طبیعت به شکلی ساخته شده به کار گرفته شود، باید در مفهومی جامع تر نیز به کار رود، جایی که طراحان تعاملات پیچیده ای را که در دنیای طبیعی اتفاق می افتد تصدیق می کنند و مهم‌تر از آن، موقعیت ما را درک می کنند. در آن با توجه به اینکه در هر مولکول اطراف ما وجود دارد، نه تنها طبیعت یک منبع الهام در دسترس است، بلکه اشکال طبیعی نیز در همان محدوده های بشری تکامل یافته اند و فقط از منابع مادی و انرژی موجود در سیاره زمین استفاده می کنند. همانطور که گونه انسان به تکامل خود ادامه می دهد، ما باید ضمن احترام به خرد جمعی پیشینیان خود، پتانسیل خود را برای توسعه آینده در آغوش بگیریم.
